پایگاه مردمی ارتش جمهوری اسلامی ایران:
پایگاه مردمی ارتش ، گفتگوی «نسیم» با امیر سرتیپ دوم ستاد ابراهیم گلفام درباره 'هیئت شهدای وحدت 60': با ورود به دانشگاه افسری امام علی(ع) همه پیمان اخوت بستند/ در جنگ 30 نفر این افراد شهید و 12 تن اسیر شدند/ پیگیری وضع این عزیزان بنای تشکیل این هیئت شد که در کنار سر زدن به خانواده شهدا مراسمی هم دارد
در سال 1360 که سپهبد شهید علی صیاد شیرازی فرمانده دانشگاه افسری امام علی (ع) بود، دانشجویانی که آن زمان در این دانشگاه حضور داشتند، آن دوره را «وحدت» نامگذاری کردند. در این خصوص و در مورد مجموعه اقدامات فرهنگی انجام گرفته توسط این گروه با امیر سرتیپ دوم ابراهیم گلفام، یکی از اعضای این گروه و معاون نیروی انسانی سازمان عقیدتی سیاسی ارتش به گفت‌وگو نشستیم که مشروح آن در ذیل آمده است:
- هیئت شهدای وحدت 60، گردانی بود که از مجموعِ داوطلبان استخدامی دانشگاه افسری امام علی (ع) شکل گرفت؛ در شرایطی که یک‌سال از شروع جنگ تحمیلی سپری شده بود. به‌عبارت روشن‌‌تر، این گردان چهارمین گردانی بود که پس از انقلاب در دانشگاه افسری سازماندهی یافت. علت نامگذاری‌اش هم به نام وحدت از این قرار بود که در آن دوران، گردان‌های دانشگاه افسری - هرکدام – برای خود عنوانی انتخاب می‌کردند که برگرفته از مناسبت‌های ملی یا مذهبی بود. از اتفاق، سازماندهی گردان ما با ایام «هفته وحدت» مقارنت پیدا کرده بود و این مقارنت برای ما بسیار مبارک بود؛ از این رو، اسم گردانمان را «گردان وحدت» گذاشتیم.
- با شروع دوران جنگ تحمیلی و ورود این گروه از دانشجویان به دانشگاه، شهادت فرمانده دانشگاه افسری شهید نامجو اتفاق افتاد؛ پس از شهادت شهید نامجو، شهید صیاد شیرازی با وجود آنکه فرماندهی نیروی زمینی را عهده‌دار بود - با حفظ سمت - فرماندهی دانشگاه افسری را هم به عهده گرفت. در فاصله اندکی پس از حضورمان در دانشگاه افسری، ما هم دوره‌ای‌ها با یکدیگر پیمان «اخوت» و «برادری» بستیم و به یاد دارم که زمانِ این پیمان با عید «غدیر» تلاقی کرده بود. این هم لطف دیگری داشت که سردوشی و درجه دانشجویان گردان وحدت را مقام معظم رهبری اعطا کردند. پس از دانش‌آموختگی، هر کدام از ما متصدیِ مسئولیتی شد و در این خلال، خیلی از افراد گردان وحدت به درجه رفیع شهادت نائل شدند و از آنجا که محل خدمت هر یک از ما متفاوت بود، ما از شهادت بسیاری از دوستانمان بی‌خبر می‌ماندیم.
- باید اشاره کنم که طی دفاع مقدس، بیش از 30 نفر از اعضای پیمان اخوت به شهادت رسیدند و تعداد زیادی از آنان مجروح شدند. بیشتر از 12 نفر از آنان در عملیات‌های گوناگون اسیر شدند. از اواخر سال 1370 بود که من به‌اتفاق شماری از دوستان تصمیم گرفتیم خانواده شهیدان گردان وحدت را پیدا کنیم. در نخستین دور این جست‌وجوها دو تن از اعضای گردان وحدت؛ یعنی امیر ولیوند - فرمانده دافوس - امیر خواجه‌امیری - معاون هماهنگ کننده سازمان حفاظت و اطلاعات ارتش - تصمیم می‌گیرند دست‌کم خانواده شهیدانی را که در تهران ساکن هستند، پیدا کنند و این توفیقی بود که از آن پس نصیب ما و دوستان ما شد که به خانواده این شهدا سرکشی کنیم؛ این نخستین گام بود و سنگ بنایی شد که ما از آن پس- خارج از وظایف سازمانی - به خانواده شهدا به صورت خودجوش سرکشی کنیم. گام دوم را امیر ولیوند برداشتند که مقدمات یک گردهمایی را فراهم کردند؛ تصمیم بر آن بود که همه اعضای گردان وحدت در این گردهمایی دعوت شوند و همین‌طور هم شد. اولین گردهمایی در اوایل سال 1380 با حضور دانشجویان گردان وحدت و فرمانده گردان برگزار شد و همان‌جا بود که موفق شدیم اطلاعاتی از خانواده شهدا به دست آوریم و این مبنایی برای تشکیل گروهی به نام «هیئت شهدای وحدت 60» شد.
- زمانی که توفیق یافتیم اطلاعات خانواده شهدای گردان وحدت را تکمیل و با آنان ارتباط برقرار کنیم، انجام کارهای فرهنگی را در دستور کار قرار دادیم؛ می‌خواستیم مجموعه‌ای از تولیدات فرهنگی داشته باشیم. در جلسه‌های بعدی قرار شد که این خانواده شهدا به تهران دعوت شوند که این موضوع هم با مشکلاتی همراه بود؛ یکی اینکه امکان تجمیع همه خانواده‌ها در یک نقطه و در یک زمان مشخص وجود نداشت. سرانجام قرار شد که گروههایی را شکل دهیم. این گروهها وظیفه داشتند پس از هماهنگی با خانواده آن شهید در روستا و یا شهری که آن شهید می‌زیسته، حضور پیدا کنند و به تجلیل و اکرام آن شهید بپردازند. قصد این بود که به مردم آن شهر یا روستا نشان دهیم که «شما میزبان شهیدی از ارتش هستید» و اینکه «این گروه برای تجلیل از شهید شما آمده اند.» در خانه شهید هم یک برنامه مذهبی برگزار می‌کردیم و همه هزینه‌هایش را هم خود می‌پرداختیم.
- این سیر همچنان ادامه دارد و من تأکید می‌کنم که اگر خداوند برکتی به این حرکت داده، به‌واسطه این است که دوستان همه هزینه ها را خودشان تقبل کرده‌اند و هر کسی یک گوشه کار را گرفته است. شک نیست که خانواده این شهیدان نیازی به هدیه ما ندارند، ولی یقین دارم انگیزه و روحیه شان به واسطه این رفت و آمدها و این گرامی‌داشتن‌ها چند برابر می شود؛ آنان افتخار می کردند به شهیدی که در مسیر اسلام و میهنشان تقدیم کرده‌اند.
- خدا را شاکریم که توانسته‌ایم این برنامه را درباره تمام خانواده شهدای گردان وحدت – متعلق به هر شهر یا روستایی که بوده‌اند – اجرا کنیم و به خانواده‌هایشان سرکشی کنیم؛ باید بگویم که اگر به دو تن از شهیدانی که خانواده‌هایشان ساکن تهران هستند، سرکشی کنیم، در واقع دور نخست از این سرکشی‌ها را به پایان رسانده‌ایم.
- ما همچنین برنامه‌ریزی کرده‌ایم که در ایام ولادت با سعادت امام حسن (ع)؛ یعنی در اول مرداد ماه از آزادگان گردان وحدت هم طی مراسمی که در دافوس برگزار می شود، قدردانی کرده و آنان را اکرام نماییم؛ در آن مراسم یقیناً ازتمامی دوستان وحدت و خانواده شهدا دعوت به‌عمل خواهیم آورد تا در این مراسم حضور داشته‌باشند.
- در کنار این سرکشی به خانواده شهدا - هر دو ماه یک‌بار - در منزل یکی از همدوره ها گرد هم می‌آییم و با برگزاری مراسمی مذهبی؛ شامل بیان نکات اخلاقی، تلاوت قرآن و... یاد شهدا را نیز در این هیئت تکرار می‌کنیم و گرامی می‌داریم.
- ما درخواست خاصی را مبنی بر «تحت حمایت قرار گرفتن از سوی ارتش و یا سازمان‌های دیگر» مطرح نکرده‌ایم. البته پیش آمده است که مقاماتی همچون رئیس سازمان عقیدتی سیاسی ارتش در مناسبتی حضور پیدا کنند و هدایایی را تقبل کنند، ولی ما به هیچ سازمانی مراجعه نکردیم؛ چرا که احساس می‌کردیم که با این شیوه، معنویت و برکت کار ما بیشتر خواهد بود و ممکن است اگر به آن سمت برویم، سبک و سیاق وظایف سازمانی به خود بگیرد. این کار فرهنگی را فکر می‌کنیم لازم است خودمان انجام دهیم و این هزینه را خودمان متقبل بشویم؛ زیرا معتقدیم که نباید همه چیز را به نظام واگذار کنیم. امیدواریم که در روز قیامت این شهدا دست آن کسانی را که در این امر یاریگرِ ما بوده‌اند، بگیرند.
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.